Patrycja Marii

Po krwawej otoczce spływa łza nadziei, Naiwnie się łudząc, że jeszcze coś znaczy, A przecież jest niczym w świecie nienawiści, I tylko prowadzi serca ku rozpaczy. Jak przebić mur, gdy się jest kropelką...? Jak wlecieć w otchłań bezkresnej rozkoszy...? Jak mała kropla, może stać się wielką..., Kiedy ją nawet puste słowo płoszy...? Serce krzyczy, że jest wszystkim, Rozum twierdzi, że jej nie ma, I bezdusznie chce ją zabić, Odmawiając jej istnienia. Lecz w zaklętym świecie magii, Gdzieś..., gdzie rozum byt swój kończy, Przestraszona, lecz uparta, Mała kropla wciąż krew sączy!