Nelii

To przyszło ot tak... po prostu... Ktoś kuł szpilami bezlitości nici potężnego świata... Ktoś splatał włóczki miłości gorącymi dłońmi lata... A uczucie rosło z pracą O szyję się owijając, przed chłodem obojętności moje serce ochraniając. Wreszcie zapach Twego ciała Otulił moje zmysły, Mimo takiej odległości Choć raz byłeś szczerze bliski... Miłości wełniana... Miłości grzejąca... Miłości szalikowa... Szczelnie wtul się w nas raz jeszcze! Szczelnie wtulaj się od nowa...

Tam ziemia krwią polską obficie zroszona, Tam wileńskich sosen bogata zasłona. Tam gwiazdy w bezładzie rzucone na niebie Pośród chmur, księżyca migocą do siebie... Tam duma nasza i rysy przeszłości, Tam też zułowski dąb rośnie wolności. Tam z Ostrej Bramy Pani błogosławi Każdego turystę, co się u niej zjawi. Zostało tam serce, zostały wspomnienia Czas płynie tak szybko i wszystko odmienia Niezmienne jest serce - nie kocha od nowa Choć los o bagaż doświadczeń mnie wtedy wzbogacił Wspominając tylko Mickiewicza słowa Ten tylko się dowie, kto Cię, Litwo, stracił...

Stałam nad morzem marzeń... Pieszczotliwe piski mew krążyły nade mną... Statki wypełnione miłością dryfowały lekko na wodzie... Fale swymi przypływami całowały ziemię raz po raz... Słońce przybrane w złocistą łunę na ogromie nicości zdawało się śmiać ze świata ze mnie z mojej samotności...