Franciszka Fasola

Potknęła się uderzając o parkiet filcowym pantofelkiem Próbując utrzymać się w tańcu ze swoją harmonią i wdziękiem Słuchając uważnie dźwięków z pozytywki Obracając się i szykując do kolejnej zagrywki Krocząc przez ogromną salę Zdobiąc swoją suknią wszystkie bale Mrugała w rytmie wolnego walca Próbując namówić pianistę do tańca Stukali w podłogę swoimi butami Chcąc manipulować nutami w czasie gry Orkiestra ocierała ostrożnie smyczkami o struny wiolonczeli By inni się nie dowiedzieli Wywołali burzę na środku sali Oszukali światła migoczących reflektorów Z całej siły trzymając się snów Zmieniając układ libretto znów i znów Akordy wylatywały podczas staccato Gdy skrzypek zamieniał zimę w lato Śpiewając nie równo tworząc chór Wsłuchując się w dźwięk kropli deszczu Jak niszczy szary, smutny mur Obracając się jak falujący kwiat Oczarowując swoim uśmiechem cały świat Zmieniając role w nudnym scenariuszu Czyniąc z tej sukni główną bohaterkę Ruszającą się jak kołyszące chmury tancerkę Przedstawiając prolog na scenie grzechu Głaskała podłogę swą balową sukienką Dotykając dłoń pianisty swoją ręką Orkiestra ocierała ostrożnie smyczkami o struny wiolonczeli By inni się nie dowiedzieli...