STANISŁAW KOBIERSKI

Żyję - lecz nie wiem czy sprostam; - walce w zmaganiach o przetrwanie, - dopasować się do reguł nam pisanych, - udźwignąć je nie znając jego ciężaru. Szukam - lecz nie wiem jak znaleźć; - szczęścia, które nie jedną ma barwę, - celu skrytego w mrocznej otchłani dnia, - nadziei w przepowiedniach horoskopu. Czuję - lecz nie wiem gdzie mnie boli; - czy tu, gdzie ciało mam nabrzmiałe, - może tam, gdzie rana goić się nie chce, - albo gdzie parszywe znamię podstępne. Słucham - lecz nie doświadczam rytmu; - serca odmierzającego kolejne chwile, - sumienia wypalonego jak zgasła świeca, - głosów przywołująch stare wspomnienia. Patrzę - lecz nie widzę wyraźnego obrazu; - raz dostrzegam jakąś spękaną skorupę, - to znów jakiś paragraf poskręcany, - w końcu labirynt, z którego nie ma wyjścia. Chodzę - lecz nie mam pewności czy dojdę; - bo już dziś potykam się o przeszkody, - jutro czołgając się może zawlokę swe ciało, - dalszą drogę przemierzę już tylko oczyma. Szamotam się - lecz nie wiem gdzie jestem; - rankiem gdzieś nad zapadłym potokiem, - za dnia pod bezbarwną ścianą obojętności, - nocą w mrocznej zagubionej jakiejś pustelni. Myślę - lecz nie wiem czy jeszcze potrafię; - zrozumieć tajemnice mego istnienia, - odszukać drogę, po której mam przejść, - odnaleźć miejsce, które jest mi wyznaczone.