Kacha216

Dzięki wielkie :)

Kredens - nie patrzyłam na to z tej strony :) pisząc nie myślałam o alkoholu. Lecz to ciekawy punkt widzenia :) dzięki

Ukrywa się w najciemniejszym zakamarku umysłu Teraz wypełza okraszona ciemnym blaskiem Rozlewa się goryczą po mojej duszy Daje ukojenie łudząc(?) wyobrażeniem spokoju Sprawia, że czuję się takim tchórzem Który jednak nie ma na tyle odwagi, by tchórzostwa dowieść Daje mi nadzieję na kolejną wieczność Odbiera mi wiarę w dzisiejszą teraźniejszość Przecież wystarczy tylko jedna rzecz. Jeden ruch Albo wiele małych rzeczy. Jeden łyk I nastanie...? Ciemność Jasność Nicość Spokój

Aż tak kiepski ?

Jak czerń i biel Jak rozpacz i śmiech Jak północ - poludnie Dlaczego to boli tak okrutnie? Dlaczego tyle sprzeczności we mnie drzemie Dlaczego dwoistość jest we mnie Dlaczego duszę mną szarga Rwie na strzępy Na dwa Chce rozrzucić je po świecie Ale nie może Wszystkie splecione Sklejone Moim JA Węże sycząc pełzają Plączą się We mnie Nie mogę żadnego odrzucić Bo wszystkie są - jest jeden Ogień pali me serce Lecz nie miłości płomień Ogień chęci działania Rozniecony iskrą Wszechmocy Tylko jednego mi brak: Odwagi By ściągnąć płaszcz cudzych wyobrażeń I zająć się spełnianiem - tylko swoich - marzeń