Samuel Prieba

Anioł, gdy do niebios wracał, Kwiat piękny na ziemi zostawił, Jednak wcale go nie zapomniał, Bowiem wiedział, do kogo on trafi. Pewnego ogrodnika obudziła jasność, Większa niz Słońce w zenicie, To była nadzwyczajna piękność, Nie sądził on wcale, ze taka jest w kwiecie. Zabrał go szybko do swego ogrodu, Obdarował roślinę wodą i nawozami, I pomimo nawet przeszywającego go chłodu, Zachwycał sie jej łodygą, liśćmi i pakami. Tres menses minęły, wtem nieoczekiwanie, W kwiatku jesień przyszla niespodziewanie, Ogrodnik robi wszystko, co może, Lecz widzi i czuje, ze to nic nie pomoże. Teraz ogrodnik czeka z utęsknieniem, Czeka na moment, kiedy kwiat wstanie, Tymczasem, gdy zima ma u niego swe istnienie, Czeka na kolejne, ponowne świtanie.