Joanna_Wicherkiewicz

Na parkanie vis a vis mego domu usiadł ptak niemalowany i patrzy zdziwiony na ludzką tragifarsę pozamykali się w ceglanych klatkach krople deszczu nie leją się na głowę ale przez szklane kwadraty i prostokąty nie dotkną prawdy istnienia ...Na parkanie vis a vis mego domu usiadł ptak niemalowany jego wolnościowe przemyślenia zastygły w mrozu pułapce dotknął prawdy istnienia

Kiedy już nazwali wszystkie gwiazdy imieniem miłości i przemierzyli drogę mleczną w namiętnym duecie ona zapragnęła złapać tę chwilę której uchwycić się nie da on zapadł na jakąś niepojętą chorobę zwaną znudzeniem Spotkali się po latach na skraju samotności łysiejący pan stary rozbitek na zakręcie wykrzyczeli swoją miłość spojrzeniem cichym ot szczęście

Czy to się godzi Gnuśnieć tak bezwstydnie I w bezczynności Doszukiwać sensu W pieleszach Snuć plany Ogródku Wywody Wracając do domu Rewolty Korowody We śnie się uwijać Z projektów bagażem Byle zdążyć przed świtem A w blasku poranka Niespodzianka Ktoś pozamiatał plany Jesteś niewyspany I pewnie od soboty Weźmiesz się do roboty Czy to się godzi Gnuśnieć tak bezwstydnie I w bezczynności Doszukiwać sensu

tam po drugiej stronie lustra nie ma napoju który sprawi że znów będę mała oczami dziecka spojrzę na świat zwariowany królik nie zaprowadzi mnie do krainy iluzji zbyt racjonalna by stać się marzeniem zbyt "odjechana" by dobrze czuć się po tej stronie lustra

Mój Anioł Stróż nie hula w błękicie nieba nie puszy się w chórach anielskich stąpa twardo po ziemi raniąc stopy o wyboje życia mój Anioł Stróż kładzie na moim ramieniu utrudzone skrzydło atrybut swojej nieziemskości wpatruje się w kadry mego życia to śmieje się to płacze Mój Anioł Stróż nie posiadł tajemnicy wieczności jego włosy srebrzy czas kalendarz zostawia ślad na anielskiej twarzy odchodzi powoli z uśmiechem oswaja mój ból