Niesiona Wiatrem

Spoglądam w niebo Zachwycając się delikatnym rysunkiem chmur... Podskakuję by być bliżej- Spadając zauważam zdziwiona, że to tylko odbicie w głębokiej studni...

Krzyczy moje serce przerażone światem nie wie dokąd uciec- wszędzie tylko cienie.. Nie rozumie świata Nie czuje uciechy targa nim rozpacz... Marnieje.. Krzyczy moja dusza ciągle szuka drogi a tu tylko ściany wielkie i ponure chce wrócić do domu ale on się jawi zaledwie w upiornym tęsknoty poszumie... Krzyczy moje ciało wiecznie obolałe, od tej ciągłej walki przed śmiercią ucieczki... I żyć pragnie i spocząć.. Nie zna rozwiązania... Jęczy... I tylko usta milczą rozdając uśmiechy nie zdolne do krzyku zamknięte, skrzywione, nie wydadzą bólu, nie zdradzą cierpienia- umilkłe! umilkłe na wieki...

sama prawda, szczególnie trafia do mnie... pozdrawiam

ten wiersz przypomina mi sen- w którym możemy doznać wszystkiego, co nie dane nam jest na jawie, w którym nic nie jest do końca wypowiedziane,a smutek płynnie przechodzi w uśmiech... pozdrawiam

dziękuję ;) słowa zrodzone z prawdziwej miłości zawsze mają przejrzystość kryształu... również pozdrawiam :)

Patrzę zdumiona Na świat świeżo zmyty deszczem Twoich łez.. I czcić go zaczynam Bo stał się dla mnie święty- w otaczającą skostniałość wszelkich rzeczy przelała się Twoja Dusza...

och, jak to się czuje zwłaszcza gdy los daleko rzuci...

tworzy piękny klimat- jak dobra muzyka, jak piękny widok, jak deszcz za oknem i ogień na kominku... plus...

widzę że jak zawsze w ulubionym temacie...

zgadzam się z treścią piękny utwór...

tylko tak dalej :)

Obudźcie mnie wraz z końcem września może wtedy... .. moja dusza rozpozna drogę do domu, me serce będzie wiedziało czego pragnie, a myśli będą dobre i czyste.. Obudźcie mnie... Może wtedy... Teraz pozwólcie mi spać- choćby na najtwardszym kamieniu, bo nie wiem, nie wiem co ja tu robię...