mildner

Piękne, o wszystkich samotnikach, zgubionych w szarych murach jesiennego i deszczowego miasta.

Popieram. Jestem antymatematyczny.

Najlepsze jest to że wspomnienia mają przypasowany do siebie zapach, piosenkę, melodię, kolor.

A świnie myślą, że ludzie je kochają...

Uwielbiam deszcz i zachmurzone niebo. Przed burzą w powietrzu czuć tą ciężkość, coraz bardziej... I nagle uwolnienie tego wszystkiego. Kumulacja. Tyle że potem przychodzi słońce... to już psuje wszystko.

Rolety też mnie ratują, okna od strony południowej są okropne.

Nienawidzę tej całej sztucznej otoczki wokół wiosny, podobnie jak słońca, które przychodzi z nią i dręczy wzrok.