Maciej Domański

Zamykam oczy i maluję pędzlem na płótnie. Maluje to co dla mnie piękne. Maluje Twoją twarz! Twarz Twa dla mnie piękne kształty ma. Bez skazy, bez ran niczym najcenniejszy Ziemi Skarb. Każdy ruch mej ręki staje się doskonały jak Twe lico. Kreślę nosek, wycieram swą twarz. Już widzę, już widzę Twoją twarz. Twarz ta znajome zielone czy niebieskie, raczej nieokreślone oczy ma. Pełne miłości, spokoju, radości. Patrzące tak ciepło, tak czule. Skończony portret wieszam na ścianie by tonąć Twych oczach każdym rankiem.

Pada deszcz, sypie śnieg. Wszyscy kładą się już spać. Cisza, smutek wnet ogarnia nas. Stojący na oknie storczyk śnieżnobiałe płaty ma. Pośród chmur widzi słońca blask. Blask ten znajomy, czerwony odcień ma. Widzi tam Różę, przy której chciałby teraz stać. Róża ta płatki niczym jedwab ma. Kołysząc się za dnia uwalnia woń, którą storczyk ciągle w pamięci ma. Kroplami rosy wystukuje melodię, którą uspokaja Świat. Stojący na oknie storczyk śnieżnobiałe płaty ma. Patrząc w chmury na jego pąku pojawia się łza. Łza ta pełna cierpienia, żalu. Łza ta jest tęsknotą za ukochaną czerwoną Różą, która staje się jego życiem każdego dnia.