Wczoraj nienawidziłam ludzi. Za bycie, za oddychanie, za człowieczeństwo. Dziś staram się ich pokochać. Chodzę ulicami i obserwuję. Ludzi, którzy jak bydło tratują ulice, gnając niewiadomo gdzie, niewiadomo po co. Jak stado, którego należy się bać, uciekać, by nie zdeptało w swym szaleńczym pędzie. Bać, bo cóż innego pozostało.
Boję się zatłoczonych ulic. Puste mamią obietnicą bezpieczeństwa. Ciemne oferują niewidzialność i anonimowość. Te zaludnione stwarzają zagrożenie. Zagrożenie bycia pochłoniętym przez zobojętnienie. Zioną pustką miliona twarzy. Obcych i nie wyrażających nic poza pośpiechem. Muszę się ich bać.
Zasadziłam wczoraj roślinę. Całą noc obserwowałam, chcąc uchwycić moment, w którym urośnie choć o cal. Nie urosła. Podejrzewam czystą złośliwość. Zawsze gdy na coś czekam, nie nadchodzi. Przestałam więc czekać. Na cokolwiek, na kogokolwiek. Przychodzi tylko strach. Pojawia się ze wschodem słońca. Szepcze o bramie, którą będę musiała przekroczyć, wychodząc na ulicę. Z upływem godzin szept zamienia się w głośne nawoływanie, wieczorem w krzyk, a z nocą cichnie zupełnie. Nocą odpoczywam. Nocą się nie boję.
Jest południe, siedzę zaszczuta przed komputerem. Nie chcę wstać z fotela, by nie wyjrzeć przypadkiem na ulicę. Jest pusta, jak zawsze o tej porze. Gdzieniegdzie przemyka bezpański pies i babcia, biegnąca na popołudniową mszę. Rozgląda się z przerażeniem, dzierżąc w dłoni ostatnie kilka złotych, które wrzuci do magicznego koszyka i usłyszy o Bogu, który podobno zapłaci, ale ona tego nie dożyje. To się nazywa nadzieja. W skrytości ducha, zazdroszczę jej tej nadziei. Zazdroszczę wiary, która zachęca ją każdego ranka, by opuścić bezpieczny dom i wyjść na ulicę.
Lekarz powiedział, że to nerwica. Zaśmiałam się tylko, trąc spocone dłonie ułożone na kolanach. Powiedział, że nie muszę się bać. Czekał, ale ja nic nie powiedziałam, nie poruszyłam się nawet. Poruszała się jedynie stopa, która bezwiednie wwiercała się w wykładzinę, smagając kosmate włókna i nie czując nic przez grubą podeszwę. Jedynie oko śledziło jej ruch i przesyłało do mózgu uczucie miękkości.
Znalazłam książkę, której przeczytanie miało mi zagwarantować spokój. Kupiłam ją na Internecie. Modnie tak, a poza tym można ominąć zatłoczone księgarnie. Pełne ludzi, którzy i tak nie czytają, ale wydaje im się, że książka to idealny prezent. Prezent, który zostanie rzucony na półkę, bo obdarowany również nie czyta.
Po interesującej lekturze, nie czułam się wcale lepiej, bezpieczniej, czy spokojniej. Ot, książka o psychice, o problemach. A równocześnie poradnik, jak być szczęśliwym. Kolejne złote myśli nieszczęśliwego autora, który wmawia czytelnikom, że zna złoty środek, który zapewni wieczną młodość, życie i zadowolenie ze swego jestestwa.
Przyszła noc i ukoiła zszargane zmysły, które dzień cały walczyły ze światem. Światem ludzi, których się boję, zjawisk, których nie rozumiem i myśli, które szarpią mój wewnętrzny spokój. Odpłynęłam w ciszę i ciemność. Śniłam, że umarłam.
