Amica

więc dobrze mogę znów być chwilą zanim dorysujesz mi usta czerwoną szminką nim włożysz na oczy okulary z szybkami babiego lata mogę zgasić wszystkie słońca iść do ciebie po sznurku z perełek nadziei choć ranią oczy blaskiem mogę przysiąść pod gwiazdami i zapomnieć o tobie nawet wtedy nie zawołasz moich myśli mogę przecież sukienkę w dziecinne kwiaty dziurawą zostawić brzegom jutra topiąc w słowach noc spójrz całkiem na nowo zakładam maskę sieroty bez potrzeby oswojenia wzajemnego jestem tylko chwilę mnie nie było przecież. * bardzo proszę o życzliwą krytykę, to mój pierwszy wiersz.

patrz, w konfesjonale chłodnej nocy łąka spowiada się ze swoich kwiatów daj jej rozgrzeszenie bieli księżycowa wybacz ubarwianie, wszystkie kłamstwa klęczy w pochylonych z mrozu łodygach w brązowych palcach przesuwa ziarenka za sto zdrowasiek znowu będzie sobą ta mitomanka kamiennego świata w ciągłym afekcie barw; rozdzierana jest swobodnie między czarną ciszą nocy, białą ciszą śmierci a swoją mową ciała powabnie podszywa się pod to, co jest w tobie najlżejsze rozkochuje powoli, aż uwierzysz nagle to wszystko znika wpadłeś w sidła toksycznej pułapki w brązowy dół wielkości ciebie by poznać prawdę: wilgoć, chłód, robaki Trudno przebrnąć przez treść w podanej formie. Dla mnie przystępniej z zasugerowanymi zmianami, trochę też interpunkcyjnie poczyściłam, ale to tylko propozycja (proszę wybaczyć śmiałą ingerencję). Coś przyciąga, pomimo, że ciężki w odbiorze - choć może tylko dla mnie. pozdrawiam, A.