Agnieszka Kilisz

Za parawanem naszego istnienia leży samotny biały jeleń W jego jasnych smutnych oczach poznaję śmierć i odrzucenie W ogrodzie siedzisz W ogrodzie klęczysz W ogrodzie pijesz wino młodości I przed ogrodem układasz strony przeklętych wierszy Za tobą siedzi tylko upadek Co nikt go nie chciał, bo czasem musiał zdobywać ludzkie kości Nikt go nie lubił, Za jego słabość, każdy swe kości trzymał w ukryciu Bo i w księgach o nim pisali I na cmentarze wzbraniali chodzić On nie mógł modlić się nad grobami, Kościół zamknięto, gdy blisko chodził.