Dominik Machowski

Śpiewak. Bogowie, ze swoich talentów zrodzeni. Nieustannie w życiu natchnieni. Wieczna Odyseja, czynów miłości, wojen poezja. Jedna pomyłka. Smykałka, to była dusza. Druga, imię nadano i wołano muza. Na początku miłość, mówili do siebie, jak na Księżyc i do Słońca. Rzucali w siebie, srebrem i promieniem ognia. -„nie rzucam w Ciebie” ! Tak pięknie rozszczepione. -„to moje” -„nie”! „moje” ! Wchłonięci przez Troje. Tam razem na zawsze, Głębią, czystością namaszczę.

7. Nad moc. Mały przyjaciel psycholożki. Na obrazach rosyjskie matrioszki. Zastanawiające Twe myśli, czy me przypuszczenie się ziści. Przeobrażenie wielkości, jej wysokość na szczycie gór. Ciężka przeprawa, jak na solidny mór. Odczucia, to chmur niekończące objęcia. Widoki te, jak dumne, mocne stworzenie. Wewnętrznie i we mnie. Nie pojmie Twa miła, lecz zbierze i poukłada Twa siła. Gdy tylko chcesz. Dar na wszystkie życia wszerz.

w skrócie- pierwsze zło , drugie dobro, trzecie pojednanie ze samym sobą. podoba mi się

Piękne, bardzo. pzdr.