ojtam

A gdybyś przed snem liczyła świstaki, to co by wyszło? :)

Poezja jest w nas, nie w słowach, a wiersz to (moim zdaniem) takie ze sobą albo z bratnią duszą gadanie - jeżeli nie tylko w skrytości ale choćby tu napisany. Dziwi więc najazd Duszniebratnich, bo co je tu tak ciągnie, do Twojego gadania? Nie umniejszając wartości niczego co napisane w koło, powiem tak: umiejętność wyrażania tego co w nas: poezji, skomplikowania, prostymi słowami jest umiejętnością rzadką i moim zdaniem świadczy o ułożeniu ze Światem, o afirmacji Życia - jakie by ono nie było. A przecież życie jest piękne, mimo że czasem aż trudno w to uwierzyć, prawda? :)

A ja polubiłem już tego świstaka. Podoba mi się Twój WIERSZ, po prostu: wśród neurotycznie nadętych patatajów, których pełno w koło, zwyczajnie sobie jest. I dobrze.

Gdybyś mogła być wspomnieniem tamtych lat i tamtych dni byłabyś niedomówieniem, snem co czasem dziś się śni. Krzykiem mew i wiatru graniem, pustą plażą gdzieś wśród wydm, szumem fal, zapominaniem, latem - gdy z ogniska dym pachniał naszym pokochaniem, szczypał w oczy aż do łez. W pełni lata byłaś majem, pięknem które ciągle jest snem w marzeniach i pragnieniem, wspomnieniami których nie mam. Byłabyś niedomówieniem.