Rafał Anioł

Pozbawiony spokoju, skazany na bezradność zamknięty, walczący z świadomości klatką nie widzi już nic i nic już nie czuje każdego poranka ból w serce go kuje nie kminisz to uwierz, że można umierać każdego dnia i nie móc się zbierać powiedz co teraz? jak iskrę zaszczepić? obdarzyć nadzieją i pomóc się zmienić nie jestem Bogiem, nie dotknę uzdrowię nie zdołam tchnąć życia pęknięty człowiek co zatem czynić gdy świat cały czarny zamknięty na szczęście i z marzeń obdarty Wilk wyje z bólu, lecz nikt nie usłyszy potok łez spływa wśród martwej ciszy i myśli zabójcze by skończyć z piekłem z jakim żyć przyszło w tym gorzkim świecie lecz jest jeszcze chwila by się zastanowić dla kogo warto żyć i nowy sens zrodzić nie zderzyć się z ziemią nie odejść tchórzem ogarnąć w życiu lepsze podróże potrzebna jest siła i wiara w siebie świadomość istnienia w tym chorym świecie żeby dać rade potrzebne są dłonie które zabiją świadomość że życia koniec R.A