arleta kaa

witaj człowieku 21 stulecia plago i zmoro, kwiecie pośród śmiecia witaj,ach proszę wejdź w moje progi zażyj odrobiny wytchnienia ze żmudnej drogi tych nie spełnionych ideii blasków odkrytej nadzieji wciąż szukasz głupoty na nic twoje poty gdy z serca nie patrzysz gdy myślisz ze drugiego człowieka nie zobaczysz...

widzę cie jesteś tu,biegniesz brakuje sił i tchu a tu tylko pusta ulica słyszę cie, krzyczysz coś wymachujesz rekami a tu tylko mur i tumany kurzu przed nami gdzie cie szukać, gdzie się ukryłaś przecież tak nie dawno na chodniku stałaś byłaś gdzie się podziała dawna miłość która upadla w nicość

Spójrz człowieku na tę rzekę, Swoim blaskiem niczym eldorado toń twą urzekę, Wsadzę ci w oczy kryształy górskiej wody, Byś niczym Narcyz był panem swej urody, Dam ci długie ręce, które osiągając szczytu, Doganiają pędzących ryksz bóstwa świtu, Dam ci serce całe z diamentu, By twoja miłość nie znała odmętu, Byś tak kochał córkę jak grecka bogini Ziemi Która nigdy nie widziała blasków, tylko cienie. Tylko poczuj mą wodę, Chodź dam ci w niej ochłodę. O tak ! napij się spragniony Adamie mądrości, O tak ! doświadcz tej jedynej chwili radości, Wstąp zażyj zapomnienia na puktusowym łożu uciechy. Nie zwlekaj , chodź wiem że czekasz.

Spójrz człowieku na tę rzekę, Swoim blaskiem niczym eldorado toń twą urzekę, Wsadzę ci w oczy kryształy górskiej wody, Byś niczym Narcyz był panem swej urody, Dam ci długie ręce, które osiągając szczytu, Doganiają pędzących ryksz bóstwa świtu, Dam ci serce całe z diamentu, By twoja miłość nie znała odmętu, Byś tak kochał córkę jak grecka bogini Ziemi Która nigdy nie widziała blasków, tylko cienie. Tylko poczuj mą wodę, Chodź dam ci w niej ochłodę. O tak ! napij się spragniony Adamie mądrości, O tak ! doświadcz tej jedynej chwili radości, Wstąp zażyj zapomnienia na puktusowym łożu uciechy. Nie zwlekaj , chodź wiem że czekasz.