Agnieszka Szyszka

Skamieniali- strachem sparaliżowani, Niedzielni żołnierze, z wyrokiem śmierci W akta wpisanym, tłocząc się w szeregach, Szli na śmierć pokoleji. Można by rzec- jak kamienie przez Boga na szaniec rzucane, Lecz w rzeczywistości tak nie jest, sami swój los obrali - Bóg tylko ich dusze umęczone osądził, gdy ciała Już swój żywot zakończyły na froncie. Walczyli za sprawę tak dla nich istotną, Że śmierć niczym była przy niej. I co z tego mają, po larach wielu, Niepodległość i wolność, którą zyskać chcieli, Zostaje sprzedana- ceną jest pieniądz. Ostaje pustka i pomnik z marmuru, Który symbolem miał być, lecz nie jest, Wiesz może, czemu?

Nie jestem muzykiem, co Sznury nut w pamięci swej ma, I każdego dnia sens życia pisze nimi od tak. Marzyciel ze mnie żaden I marzyć nie mam, o czym, Gdyż sens snów zmazał człowiek Jednym zwrotem- ty tego nie możesz! Nie żyję dla marzeń i swoich snów, Nie żyję melodią z kilku prostych nut. Lecz żyję dla Ciebie i choć między nami Nigdy nic nie było, to: Każdy dzień wspominką o Tobie zaczynam, Każdą sekundę Tobie daruję, Pragnąc serdecznie, by całe swe życie Przeżyć wspomnieniem, co dusze mi tak ratuje. Wspomnieniem tym jesteś Ty, a życie me Hołdem dla Twej osoby i zmieniać go nie chcę, Bo za wspaniałe w oczach uchodzi.

Może masz racje brachu - pisać nie potrafię, Lecz czy ty potrafisz? Mówisz- zły styl, Rymy częstochowskie, Brak zwrotek. Ja mam swój styl przynajmniej, a ty? Piszesz sercem i czujesz, Co przekazać chcesz poematem? Czy może powielasz styl innych, Nie starając się nawet, by dodać coś od siebie. Zastanów się nad tym i powiedz - jesteś pisarzem, czy może Piszącym chłopakiem? Jak będziesz to wiedzieć, Zrozumiesz sens, który W tym wierszu przekazać Ci chcę, A w tedy i może pojmiesz błędy, Jakie popełniasz i naprawisz je.

Jestem przeciwna wojnie, Buntuje się złu, Stawiam przemocy, Gardzę terrorem, Szydzę z chaosu, Gdyż wszystko to, to wina Ludzi, takich jak ty czy ja, Którzy zasiadli na tronach mocarstw I rządzić pragną przez cały czas. Wydając rozkazy mające zmienić świat. Okryć go ogniem i łzami ludu różnych ras, Złamać nadzieje, pozbawić wiary, A wreszcie pogrążyć na wieki całe. Sprzeciwiając, Buntując, Stawiając, Gardząc, Szydząc, okazuję pogardę wobec ludzi, Będących u szczytu władz. I mówię im NIE, Nie chcę być następnym pionkiem w systemie Partii szachowych rozgrywanych przez wszystkie te dni. Chcę szerzyć pokój wszędzie tam, Gdzie wasze macki sięgnęły po ludzkie serca Zamieniając je w ognistą kule zła. Nienawidząc was czuję się lepsza, Bo wiem, że w ten sposób mogę zwyciężyć Nad wszystkim, co ludziom Zgotować chcecie Panowie dni ciemnych. Jednocząc się z innymi, którzy myślą jak ja, Ześlemy was na dno, tak łatwo i bez żadnych ran, Gdyż Panów jest kilku, a ludzi milionów parę Tkwiących wszędzie tam, gdzie sięgacie wpływami zła.

Hołd zmarłym składam, Za krzywdy duszą wynagradzam, Proszę o łaskę do życia chwil, Błagam o litość nad ciałem mym, Nie żądam zapłaty za ciężkie dni, Nie żądam litości nad sercem mym, Gdyż życie me od nowa dziś zaczynam, Z dala od smutku i podłych chwil. Kończę ze wszystkim, co dało mi rozkosze bólu poznać w te ciężkie dni. Nauczę się kochać i pójdę w świat, by innym miłość swoją dać. Skończę ze wszystkim, co truło mnie, A zamiast tego oczyszczę się od wspomnień piekła każdego dnia. A Wam radzę zrobić to, co ja!

W sekunde zmienia się wszystko, w sekunde zmienia się świat, a ja stojąc tak blisko niezmienna jestem od lat. J choć czas odcisnął na mnie swój ślad to w sercu jestem ta sama. Więc to od Ciebie zależy, co o mnie myśleć chcesz, ja wierna swoim zasadą dziś mówię Ci cześć!!! I odchodzę w nieznane, by swoje myśli dalej nieść, a ty zostań ze sobą i dalej wysilaj się próbując zrozumieć mnie!!!

Od świata oddarta pozostawiona na własne istnienie dusza człowieka, co życie oddał diabłu na potępienie. Cierpi katusze piekieł gorących, szatańskie próby znoisi mądrze, gdyż w każdej męce szuka nadzieji na zrozumienie cierpienia idei. Za każdym razem widzi swe złości, co ziemskie życia dały mu znosić w swej pokorności. Widzi też zbrodnie na dziecku tym, co prosić go chciało o wody zimnej łyk. I inne grzechy minionych wieków tych, co razem z innymi zgotował ludzim tym, biednym, niewinnym, bo staneli na drodze im, do celu jednego i niezbyt chwalnego, jakim pieniądze miały być. Dziś za to wszystko szczerze żałuje, szaleństwa piekieł zbyt dobrze toleruje, nie błaga nawet o łaski dar, tylko goryczy znosi dzban.

Nie boję się ludzi, co ze mnie kpią. Nie boję się myśli, co we mnie tkwią. Nie boję się życia, choć bywa złe. Więc czego się obawiać mam w codziennych trudach dnia?? Może pokory do życia chwil? A może krzyku, co we mnie tkwi i szuka wyjścia na jasny świat, i szuka wyjścia w odchłań bez dna?! Kto dziś zrozumie sens moich zdań, co w krzyku tym tkwią od lat?? Bo ludzkość ta nie bywa już jak boskiego cudu czar, lecz jak diabelski owoc zła, co złamał się i opadł na dno by żywot swój skończyć tam bez żadnych życia łask.

A mi się Twój wiersz podoba i to bardzo. Jest przygnębiający, ale to właśnie w nim jest najlepsze. Lubie takie klimaty, więc gratuluje świetnego dzieła. :-)

To twoje życie- twoja udręka Ty decydujesz, bo los masz w swych rękach. Nie patrz na przeszłość, lecz myśl o przyszłości, bo to co było już się nie zmieni, a to co będzie- masz w swych rękach. Nie żałuj niczego, co zmienić nie możesz, a to co możesz- poprostu zmień. W życiu się kieruj swymi prawdami, a prawo innych zostaw im. By godnie przeżyć życie pamiętaj, że piszesz je Ty, a nie my!!!

Próbujesz mnie zmienić, choć nie wiesz w co. Może w potwora, co stworzył to zło?? Szacunku nie masz do mnie, choć wiesz, że już od dawna rujnuję się dla twoich marzeń i myśli twych, nie pragnąc niczego za trudy tych dnii, myśląc wyłącznie o dobru twym, słuchając wyznań, pretensji twych. Starając się pojąć co we mnie tkwi, a czego nie znosisz ty. I choć mój umysł mówił mi, że sensu nie ma w tym, to ja nie pragnę sprzeciwić się ci, zbuntować i odejść z ramion twych.