MOrman

*** Mieszkam w domu gwiazd na waleta bez meldunku Kiedy potrzebują wyjść w niebo otwieram im okna wzbierają wtedy pyłem ciągną swój błysk ospale nie stroją się długo czekam na nie pokornie przytwierdzona do niestałej ziemi kiedy leżą już zmęczone w łóżkach oddzieliwszy się od ciemnego kosmosu żałuję siebie przylepiam dłonie do framug między czernią a czernią nie świecą w domu jestem wiecznie bliska stygnącego jądra wodoru przecież mieszkam w domu gwiazd na waleta i bez meldunku