Vimarie

„Wieszczy koniec świata” Wieszczy koniec świata Rybka złota z akwarium Chciałoby się jeszcze spróbować Zapachu różanych stóp Boga. Nieśmiały powiew samotności Nakazuje moim nogom tańczyć Płynąć rzeką odzianą kamieniami, Oddalić się od strużki światła. Pochylę się nad wspomnieniami Wtulam się słowami w rozpamiętanie Chcę znów uwierzyć w jakiś powód Do smakowania jednoosobowej ciszy. Nie mrugajcie do mnie mary Dobroć wystaje wam z rękawów Wasze ubrania przesiąkły miłością Nie podsuwajcie mi do ust Niebieskiej pigułki. Nie pozbędę się waszych zwłok Mimo że strach rozpala mnie Nie pozbędę się wiary Że to nie zwłoki, lecz rzeczywistość Written by Vimarie December 2006

"Idealna miłość" Gdy w nocy się obudzę Pamiętając ciepła żar Kropel łez kałuże Będą niczym słodki czar Tam, gdzie nie dociera trucizn jad Tam, gdzie wojen spalenizn brak W miesjcu, gdzie króluje prawda W miejscu, gdzie zakopana pogarda Nie kłuje sosen korzenie Gdzie była idealna miłość Kiedy serca zawiłość Na piekącą rozpacz chorowała A ciało było niczym skała?

Nierealne Nie wrócę tam, skąd przybyłam Znienawidzoną matkę zabiłam Kości rozrzucam w rozpaczy Własnej roboty krętaczy Londyn, Moskwa i Madryt Stolice śmierdzących miast Zapachy pieczonych ciast Ludzie bez twarzy i rąk Na wysypisku tworzy się krąg Moje marzenia nierealne Róże z krzaku niezerwane Bój, co je na igłę nabił Chłopiec zapałkę podpalił