Moja Wyspa

błękit poranka czas dobry na pisanie znów się uśmiechasz

owacje na stojąco zdumiałam się sekretnie ach wiosna obok

kusimy słowa jesteśmy coraz bliżej wyschniętej studni

miałam nie pisać myślałam samo przejdzie wiersz znowu szczeka

na pustym niebie srebrny samotny obłok witaj kochanie

zgrubienie pąka w szorstkiej skórze gałęzi przeczucie liścia

sklepienie ciszy pęka w powodzi światła ptaki już wiedzą

niechętne morze wiatr przywiał mgłę znad lądu fala się cofa

twoje imię jest tym kamieniem, o który dziwnym trafem zawsze się potykam nawet na gładkiej drodze, nawet na miękkiej ścieżce w przypadkiem czytanej książce wzrokiem go dotykam ostrożnie – by się jego brzmieniem nie skaleczyć uderza we mnie nagle głośno wymówione a potem długo boli w drętwym zapomnieniu – ten mały ślad kamienia wrzuconego w wodę

wołałam cię milczeniem cięższym od krzyku ciebie nie było – był głos obcego ptaka chciałam twe imię przytulić do ucha jak miękki kosmyk nieba smutnego przed deszczem ciebie nie było – obejmuję przestrzeń pustą ramionami

próżno rysuję hieroglify przypuszczeń na ścianie czasu

choćbym wszystkie drogi w supły bram związała żadna cię nie zatrzyma

lepkie od soku na pół rozcięte jabłko przyjdziesz po swoje

sklepienie ciszy pęka w powodzi światła ptaki już wiedzą

przyszło do ręki w strachu własnej odwagi przyszło i jadło

piszę do ciebie co dzień wysyłam słowa wracają z niczym

nauczyłam się ukryję to wysoko zapomnę wrócić

łapię dla Ciebie słońce w liście lipowe złapałam niebo

dziś zrozumiałam zdrada ma smak milczenia i kolor kłamstwa

słoneczne światło przyniesione na butach nie słychać kroków