adelaidka

Przepraszam za enigmatyczność tej wypowiedzi, ale to co piękne i tak znajduje się we wnętrzu, a poezja to tylko próby, mniej lub bardziej udane.

Ostatnio miałam okazję oglągać ten dramat Szekspira w nieco innej wersji w Teatrze Telewizji. Zastanawiam sie czy ktoś jeszcze tę "ekranizację" widział i co o niej sądzi. Wydaje mi się, że reżyser tej sztuki wybrał genialny moment w naszym życiu politycznym, aby ta sztuka została zrozumiana. Czy rzeczywiście Szekspir potrafił odsłonić w człowieku to, co niezmienne od poczatków? Czy był genialnym psychologiem czy przepowiadał przyszłość?

Rozmowa A zabierzesz mnie ze sobą do tych domów? Tam, gdzie są dachy czerwone? A pokażesz mi ten strych zakurzony I zdjęcia, a na nich twoją żonę? Nie chcesz... Nie chcesz żebym wiedziała, Ale muszę wiedzieć, to o tobie Muszę czuć, że teraz jestem ja, Że nie masz innych kobiet. Może jestem od niej brzydsza, Nie mam tyle, co ona wdzięku, Myślisz, że to takie proste Trzymać jej rzeczy w ręku? Może ona trzymała je dostojniej Może miała błękitne oczy, Może jej ręka delikatniejsza I uśmiech bardziej uroczy. Nie potrafię Ci jej zastąpić, Więc dlaczego się tak upierasz... Dobrze, pokaże Ci jej zdjęcia... Ale teraz, proszę, teraz...

... Wstajemy razem Ręka w rękę, noga w nogę Tak jak wczoraj położyliśmy Obok siebie kapcie na podłogę Miasto już dyszy z nadmiaru wrażeń Chociaż dopiero dziesiąta, A u nas spokojnie i ciepło Ktoś tam za nas się krząta. Sami dla siebie, chodzimy ulicą W dwie różne strony i do siebie Nigdy się nami nie zachwycą, Bo jesteśmy piękni tylko dla siebie. Wciąż falujemy na morzu pościeli, A imbryk zastąpił nam czajnik Nie musi być pięknie jak którejś niedzieli Wystarczy nam kuchni zagajnik. Nie musisz wychodzić, Nie musisz się spieszyć, Bo raj nie zna przymusu, Więc czekaj aż woda zacznie parować I tak nie masz autobusu.