Margaret

Noc taka jasna, nabrzmiała gwiazdami, księżyc o okna zahaczył. Patrz, jaka gwiazda z warkoczami! Spadła. I nikt jej nie zobaczył. Niebo granatem otula ciszę i sen powieki zamyka. A ja pod nimi widzę, słyszę, w klatce żałosne trele słowika. Noc taka jasna, więc czemu odległe, wczorajsze słońce i marzenia? W wazonie stoją kwiaty zwiędłe, od ostatniego spojrzenia. Niebo pochyla się nad zmarszczkami, księżyc zacisnął usta. I taka cisza między nami i taka pustka...