Barbara Gurtler-Kutek

O miłości słowem pisały miliony Temat to jak rzeka płynąca ku morzu I gdy ja swą zwrotkę na papier wyleję Możę ktoś strapiony czasami przeczyta I serduszko cierpiące westchnieniem obudzi Taką mam nadzieję, dla ludzi piszę - marząc Że ten, co w potrzebie, duszę zbolałą ukoji Wibracją słowa pięknego co miłością jest w sobie ... Bo miłość jest pięknem, co ludzkość ożywia Co, gdy się budzi, lekkością ptaka wzlatuje Świeżością wiosny pachnaca, barwą jej zieleni I ten ją zrozumie tylko, kto zapach jej czuje Dojrzała czerwienią lata smak życia odmienia Nigdy nie zmęczona, gdy ją pielęgnujesz Owocem dojrzałości uczucie przemienia W najsubtelniejsze barwy jesieni czy babiego lata Szanuj ją jak możesz, bacz by nie umarła Pozwól jej zaistnieć tak długo jak można Dziel się swą miłością od serca płynącą Jak ziarnem co siewca rzuca, by zbożem urosło Miłość choć jest w cenie, nie kosztuje wiele Najcenniejszą z uczuć człowieka jest miarą Szlachetnym zowią tego, co sie nią kieruje Co bliźniemu w potrzebie serce okazuje Emanować ją łatwo, gdy twe serce daje Czym więcej jej dajesz, tym zdrowsze jest ono Kochaniem je wzmacniasz, bić silniej pozwalasz Przeksztalcając miłość w nieśmiertelność istnienia Słowo najpiękniejsze ze wszystkich na świecie Że coś jest wspanialsze chyba nie powiecie Odę do miłości sercem całym będę głosić światu By ten, co nie zaznał miłości, jej iskrą do życia powrócił

Marzeniami myśli ulotnych Tkamy pajęczynę radości Co zwabia szczęście W swe sidła By rozkoszą Smakować życie ~ ~ ~ Moc kształtowania jutra Manifestuje sie Skupieniem mych myśli Nad prostym wyborem Jak żyć ... ~ ~ ~ Zewnętrzny skutek Wewnętrznych myśli Doświadczeniem Obnaża uczucia ~ ~ ~ Dokonywanie wyboru Myśli tworzącej rzeczywistość Jest łatwiejsze Gdy jasność i ciepło miłości Dostrzec potrafimy ~ ~ ~ Lekcja mego życia Otrzymana od losu By ewolucji postępem Duchową ścieżkę udoskonalać Prowadzi mnie w przyszłość Myślą i słowem terażniejszości

To nie poezja Tworzona pięknem słowa To ból głębi duszy Myśli wierszem pisane Co się szamoczą Głowie spać nie dając Każąc je wylać na papier Ołówkiem nad ranem Nie jestem współczesnej Poezji wieszczem Choć współcześnie żyję Z dala od ojczyzny Serce me kołacze Gdy pomyślę, jak skrócić Melancholią przesiąkłe Dni moich dłużyzny W tym modnym świecie Pełnym technologii Czuję się jak antyk Co ktoś czasem lubił Dziś przeszłość nie na fali Lecz zalśnić znów może Swym blaskiem przyciągnąć Gdy patynę zgubi Nie czas konkurować Z młodymi, co piszą pięknie Co urokiem słowa Poezję współczesną tworzą Co krótkim frazem - haikiem Myśł swą wyrażają Tworząc przęsła poezji Mostu zwodzonego Jej filarami wypełniając pustkę przestrzeni