Artur Czuwajże

aha

Szewc jak pierogi nie ma puczu na głowie nikt mu nie powie Bo ma grube nogi

Potępiać kawałki swawoli Po trumnach i rychłym wzniesieniu Nie powiesz mi w którym roku w zapowiedź wpadła kanalia Zarozumiały samotnik czmycha jak piruety Bo rymowanie strasznie boli

Mam pod stołem słój plwociny Zakupiony w Świebodzinie Na me szóste urodziny Przez dwóch członków mej rodziny Lecz dlaczego wciąż nie mogę Wczesnym rankiem wstając Mojej nagiej, bosej nogi nie brudzić w słój wkładając I choć mam już lat trzydzieści I obuwie noszę spore Moja stopa się wciąż mieści I nie zdążam wyjąć w porę.

W Kwidzyniu o świcie Jest zawsze znakomicie

Siedzi w kącie smutna wiewiórka parchata Choć niegdyś dość butna I strasznie smarkata. Za młoda na śmierć za stara na sierść musi swój żywot wiewiórczy wciąż wieść.