Antonina Anonim

rzucał jej w twarz żywe kwiaty a ona grała nimi na powłokach zmierzchów nasycał jej wody zapachem mazowieckiej ziemi a ona upijała gamy aromatem wilgotnego zboża delikatnie wplatał w jej włosy bocianie gniazda a ona łopotała skrzydłami tajemniczo uśmiechając się do słońca uczył ją jak szumią polskie wierzby nawołują puszczyki. dorożki wystukują mazurki o warszawskie bruki posłuszna lekko pozwalała prowadzić się za rękę rozdzierał ją bólem łamał cierpieniem zasmucał żałobą i tęsknotą jakże pięknie jej było w aksamitnej czerni dotykał i pieścił ją obrazami z dzieciństwa przetykając jej warkocze wstęgą baśni kołysanki kolędy z radością stroiła się w świąteczne przykrótkie sukienki uległa jego dłoniom fantazjom pozwoliła się wywieść z niebytu to on ją począł w uniesieniu tchnął w nią ducha oddał serce bez wahania wzięła i przyjęła jak swoje. stał się nią a ona stała się nim na zawsze razem jak biało-czarne klawisze fortepianu połączone w jednym akordzie

Muzyka i Szopen rzucał jej w twarz żywe kwiaty a ona grała nimi na powłokach zmierzchów nasycał jej wody zapachem mazowieckiej ziemi a ona upijała gamy aromatem wilgotnego zboża delikatnie wplatał w jej włosy bocianie gniazda a ona łopotała skrzydłami tajemniczo uśmiechając się do słońca uczył ją jak szumią polskie wierzby nawołują puszczyki. dorożki wystukują mazurki o warszawskie bruki posłuszna lekko pozwalała prowadzić się za rękę rozdzierał ją bólem łamał cierpieniem zasmucał żałobą i tęsknotą jakże pięknie jej było w aksamitnej czerni dotykał i pieścił ją obrazami z dzieciństwa przetykając jej warkocze wstęgą baśni kołysanki kolędy z radością stroiła się w świąteczne przykrótkie sukienki uległa jego dłoniom fantazjom pozwoliła się wywieść z niebytu to on ją począł w uniesieniu tchnął w nią ducha oddał serce bez wahania wzięła i przyjęła jak swoje. stał się nią a ona stała się nim na zawsze razem jak biało-czarne klawisze fortepianu połączone w jednym akordzie