Przegrałem.
Porzucam mą towarzyszkę odwagę.
Choć głęboko chciałem ją nieść
wywieszam powoli białą flagę
i pozorom nie daję się zwieść.
Jakiś głos natrętny cały czas mi mówi,
że bez pomocy podniosę się.
Jednak tym razem pycha mnie nie zgubi.
Nie ulegnę mu. O nie! O nie! O nie!
Po przegranej bitwie się nie poddam.
Sojusznika wymaga ta wojna.
Wszystko co mam chętnie oddam,
by i dla mnie Fortuna była hojna.
Kolejna batalia już się zaczyna,
a wróg potężny nie chce pokoju.
Nadeszła ostatnia, najważniejsza godzina.
Jak Achilles ruszam do boju.
Wiedziony siłą martwego herosa
co żyje teraz we mnie prawdziwie,
czując powiewy lekkie we włosach
siekę niepewność i zdradę straszliwie.
Padają natychmiast moi wrogowie
co teraz już nie są mymi wrogami.
Strach nie będzie za każdym rogiem
czaił się z swymi krótkimi rogami.
Teraz mam sposoby wypróbowane,
by w kolejnej walk turze
moje nadzieje nie zostały złamane
jak pozbawione kolców róże.
