Ainmend_

Boję się najcichszego hałasu, gdy za ścianą brak kogokolwiek, choćby rybki w akwarium Boję się ciemności, gdy obok pustka straszy Boję się burzy, gdy nie ma w pobliży nikogo, by strach mój dzielił Boję się głosów w mej głowie, gdy nikt więcej ich nie słyszy Boję się marzeń na dnie serca ukrytych, gdy żyje cudzym życiem Boję się łez powodzi, które ukrycie wylewam Boję się rozmów z sobą prowadzonych Boję się słów, które pragnę co dzień słyszeć Boję się SAMOTNOŚCI

Otworzyłam oczy, by powitać dzień Czekałam na słońce-zobaczyłam cień Do oczu napłynęły łzy Z gardła wyszedł szloch Serce ścisnął żal Pięść zamknęła złość Zamknęłam oczy, by znaleźć schronienie Otworzyłam drzwi do wspomnień Uciekłam od świata Czekałam na noc Bez ukojenia Otworzyłam oczy by powitać dzień Słońce już świeciło oślepiając mnie Niewidoma szłam przed siebie Głucha zamknęłam się w sobie Szukałam przed sobą nowego życia Bezskutecznie Z nadejściem nocy przyszła samotność Budziła wspomnienia Kaleczyła serce Ukazała stratę inaczej W końcu zasnęłam ciesząc się snem Otworzyłam oczy, by powitać dzień Zobaczyłam słońce-uśmiechnęłam się

Wyrzucę Cię z pamięci, by zamknąć pustkę w środku Łzy z oka nie wypuszczę, nie skropli dawnych marzeń Nienawiść w sobie wzbudzę, wykrzyczę złość i strach Zamienię serce w kamień, by nie było więcej celem A jednak: Zapomnieć o Tobie- Nie umiem Osuszyć łez tęsknoty- Nie umiem Wykrzyczeć słów krzywdzących- Nie umiem Wyrwać Cię z serca- Nie umiem Błagać, byś wrócił- Nie chcę Zachowam wspomnienia Niezaspokojone pragnienia Niespełnione marzenia Spakuję i zamknę w głębokim kufrze...