Agam.

odświętna miłość

Chochlik, - dzięki za wskazanie. Nie ośmieliłbym się (w tym przypadku) na taki żart.

dwa drzewa święte buk i dąb stary z sobą w konarach pogańskich złączone - jak bogi się łączą dwu osobowe łąki gościńce z nimi związane – słowa rzucane są bogom na głowę. próbuję zrozumieć kształt mego istnienia i sens świata patosu nowego pomiędzy psalmami odwiecznych śpiewań. 16.12.2010 19:57

Przeczytałem Twoje powyższe dzieło. Nie nadaje się ono nawet do kosza. Czytanie innych Twoich wypocin pozwolę sobie podarować. Gdy rozmawiam z kimś przez pięć minut, wiem o czym będzie mówił przez najbliższą godzinę.

Naucz się pisać , to dobrze Ci zrobi.

Bo w ziarnie, co jest we wnętrzności łonie I w alabastrach ciał i serc rubinie Widzę tę światłość, co jest na Syjonie Bo Pan wysłuchał... I w małej dziecinie Przyjdzie ktoś wielki – lecz w wielkiej zasłonie, A gdy czas przyjdzie... - wszystko się rozwinie, W wielkości kształtów potęgi natury Z drugiej po Bogu - Przenajświętszej córy. I rzekłem do niej: - „Pan Bóg nas wysłuchał I miejsca nasze nawiedzi wspaniale Oto zaprośmy w dom wielkiego ducha Niech darzy życiem duchy nasze stale”. Oto nadchodzi On - wielka otucha W Duchów świętością zlanych doskonale W Trójce jedności - i świętych jest który Bytów imieniem i tronów natury.

Kto kraj śmiał zubożyć o siłę bez czynu, wprowadzić myśl zmąconą, niejasną! kto śmiał nam czyn zadławić jedyny i wtłoczyć niemoc krajowi na własność i nędzarzem ducha ojczyźnie być każe! Gdzie jest ta pieśń co duszę ma i ciało i wielkich czynów ludzkich jest muzyką! co bóstwa ją strzegą i strzegą ołtarze, co z białym orłem w polski zachód słońca wzleci, i aortą życia pulsuje przez wieki, stulecia! autor: Agam.