Karmazynowy książe

Bogów i demonów slugą jestem myslą,czynem Ich wolę każdą wypelnie Oni mnie stworzyli i Poety losem naznaczyli więc,na oltarz ofiarny skladam slowa wierszem wyrażane slowa dziennym rytmem życia objawiane ku Ich potędze i chwale Ich myśli weną - nasieniem życia, dziela każdego Oni to mowa -macierz czysty akt twórczy Ja tylko slowem wiernym jestem Zaszczyt i laska wielka że ich soba ukazywa mogę Gdy kres mej sztuki przyjdzie oddam im na plonacym stosie swoje ostatnie tchnienie Plonac,cialo opuszczajac śmierci się nie lekajac w oblicze najwyższego sziwy pokornie spojrze który spojrzeniem plodzi a mrugnieciem oka niszczy i serce swe u stóp jego zloze Najpiekniejsza to ofiara Najdoskonalsza inwokacja Nią bogowie świat z samych siebie wylonili Kto Ich idzie śladem Kto ruchem umyslu ukazjue Ich pierwsze ide będzie nimi samymi Wladza wieczna stworzenia i zniszczenia w nagrode zostanie im nadana