Mariusz Czekaj

kiedy zamilknie skowronek dziura w niebie powstanie kiedy w rzece zatrzyma się woda ziemia w bezdech wpadnie kiedy wiatr przystanie drzewo zawiśnie bezradnie pomiędzy niebem i ziemią kiedy rankiem uruchamiam własny widnokrąg ziemia się kręci we właściwą stronę

dzień jeszcze bez tytułu noc w brudnopisie odłożona ad acta ktoś się rodzi ktoś umiera urzędnik pisze akty urodzenia zgonu ktoś się cieszy ktoś się smuci dzień świadek incognito przechodzi obojętnie do historii

gdzie płot w kapeluszach z garnków i batog dymu krowa uwiązana spojrzeniem w studnię i stado wzgórz tam pójdę gdzie las do wieczerzy w szatę gwiazd się stroi gdzie język rzeki tak łaknie kamienia gdzie w cieniu drzewa ptak domowy chciwie wydziobuje rzadki promień słońca tam będę na statku myśli zakotwiczony do pługa

podarowano mi dłonie na obraz i podobieństwo kamiennych tablic miały przez wiele lat spełniać dobre i złe uczynki chodzić do kieszeni z ręki jadł czas czasem w zaciśniętej pięśći trzymałem każdą minutę aż do bólu uciekającej godziny byłem bezradny gdy przez palce przeciekała noc