Zbyszek Mackiewicz

Cichy stukot w mojej duszy Może on ten kamień skruszy Szukając sensu w bezsensu otoce Okrywam rozterkę samotności kocem po cóż to zamieszanie?ten cały bałagan? ma chciwość i upór wszczyna huragan do serca to bije, do jego drzwi kołace na sznurkach uczucia, drewniane pajace zabawki bez czynne, w rękach czasu tkwiące ich czucie i sedno błędnie łkające pokątnie do iskać można by tu wieści iż to pudełeczko więcej tego nie zmieści czego?zapytasz bo jasne to pytanie lecz jasność jego zblednie gdy serce zmieni się w kamień gdy strumień świadomości rozpęta krwawą jatkę zrozumiesz głupcze że w miłości masz matkę

Cichy stukot w mojej duszy Może on ten kamień skruszy Szukając sensu w bezsensu otoce Okrywam rozterkę samotności kocem po cóż to zamieszanie?ten cały bałagan? ma chciwość i upór wszczyna huragan do serca to bije, do jego drzwi kołace na sznurkach uczucia, drewniane pajace zabawki bez czynne, w rękach czasu tkwiące ich czucie i sedno błędnie łkające pokątnie do iskać można by tu wieści iż to pudełeczko więcej tego nie zmieści czego?zapytasz bo jasne to pytanie lecz jasność jego zblednie gdy serce zmieni się w kamień gdy strumień świadomości rozpęta krwawą jatkę zrozumiesz głupcze że w miłości masz matkę

Ty wiesz, jak spalić wszelkie nadzieje, w jednej sekundzie cały różowy świat szarzeje. Nie mam siły by coś z tym zrobić, pozostaje mi leżącego anioła dobić. Płoną za nami wszystkie mosty, podpalone zapałką obojętnej riposty. Stracone wszystko, nadzieja upadła, uczucia zgniecione jak orzech pod naporem imadła. Zostały pytania, wiele niejasności, to najważniejsze, kiedy znów szczęście w sercu zagości. Ból i smutek przyćmiewają jego lśnienie, póki co, całe przepadło w zapomnienie. Podcięte skrzydła, krwawią zostawiając ślady. Dwie ślepe dusze w lesie, tropione przez drapieżce zagłady. Błądząc, łkając, wołając o pomoc, ściągają wciąż na siebie gorzki żalu owoc. Bez nadziei, bez szans na ocalenie. Dwa serca, magicznie zaklęte w kamienie