gosia kosmosia

zimowy pejzaż budzisz się pod pierzyną skarg i niedowierzeń podnosisz głowę znad śnieżnego lamentu pytasz jak długo jeszcze będziemy trwać w tej minusowej temperaturze naszych ciał kiedy wreszcie rozpalisz ogień w palcu odgarnij ten śnieg sprzed naszych stóp skutych w jedną taflę jeziornego lodu i zdejmij wreszcie ten mróz z czoła bo się przeziębisz a ja się od ciebie zarażę chłodem myśli