Lew górski

Zwali Go piszącym po ziemi, samotną prawdą, popiołem, bluźnierstwem przeciw prawu i popiołem... ciągle powtarzali: "popiół", bo lekki wiatr wciąż rozwiewał to słowo i piach zostawał im w ustach. Bo popiół okazał się lżejszy od śmierci, która zwaloną kolumną, jak ciężkim prawem i echem bluźnierstwa przygniotła arcykapłana, bo samotna prawda okazała się chlebem, ukrytym pragnieniem każdego z nas, bo piszący po ziemi cały czas pisze list do człowieka. A człowiek wśród zwalonych kolumn szuka ciągle monet, i gdy zmęczony wyprostuje się i spojrzy na ziemię z wysoka, dostrzega zarys liter, a po chwili jeszcze wilgotny piasek od własnych łez.