Drago Drak

Rankiem dnia pewnego, gdzie wiatru żadnego spoczywają sobie znajome dusze obie. Jedna drugie kryje, co dnia tez umyje. Jedna drugie ogląda co dnia rano dogląda. Dziś patrzy w ciszy, modli się jak mniszy Gruszka do ukochanej Gruszy od dziś tak zwanej. Schowana pośród liści wie że to się ziści. Wieczorem dnia pewnego, nie ma śladu żadnego posród liści cisza. W świetle Jowisza leży na tej ziemi żyje jak ci niemi. Gruszka wtedy była, ale jak deszcz się już zmyła.

Wielkie dzięki za zwrócenie uwagi, już poprawione :D Oczywiście dziękuje innym za komentarze... ; ]

Sięgnąć po słońce, które nad tą chmurą leży, wielce co dzień wojowników ślepi w wieży. Bronią pięknych pól rolników kwiatem oblany, gdzie zmierza wielki dym żołnierzami obsiany. Wielkaś to bitwa się rozlegnie, o obronę! Mej ojczyzny, naszego domu, o koronę! Każdy w duszy chce bronić swego honoru, wyłonić niebo, o poranku spod zaboru... Nie damy sobą gardzić, nasza wola - walczyć, godności starych rycerzy tych ziem doświadczyć, pokazać jak żeśmy kochali swe tereny, bowiem naszej stolicy herbem są syreny.