Beata Natalia Kaczmarek

Od razu się widzi, że piszesz nie od dziś. Mam tylko nadzieję, że ten tekst jest tylko fragmentem czegoś większego :-). Wszystko jest: ironia, humor, dobre zdania, wciąga i sprawia przyjemność. I w dodatku, a to chyba najważniejsze - chce się więcej. Czułam niezadowolenie pięcolatka, któremu skończyły się ciasteczka.

27.08.2010. Obudziłam się wcześnie, jeszcze przed szóstą. Pies leży na plecach tuż obok mnie. On nie wie, jaki mamy dzisiaj dzień. Biegnę do cioci pompować balony. Obiecałam. Dwa, pięć, dziesięć – trochę boli prawa ręka. Dwadzieścia, trzydzieści, pięćdziesiąt – boli też wszystko inne. Sto – pompka do balonów padła. Kolejne pięćdziesiąt ustami: a balony są przecież ładne: białe, złote i czerwone. Lubię balony. O dziesiątej wszystkie pozawieszane dyndają na płocie, bramie i balustradzie. Jak miło. Teraz widzę Grześka: jaki zestresowany. Robi mi się nagle bardzo wesoło. Wszystko mnie boli i nie potrafię wskazać gdzie mam płuca, ale przecież to jeden taki dzień w życiu. Grzesiu prawie jak brat. Teraz wódka: trzeba nakleić na każdą butelkę wstążeczkę weselną. Tyle butelek! Można byłoby tym opić stado słoni. Po co komu tyle wódki? I teraz mi się przypomina. Z pamięci wyciągnęłam obrazy, o których nie powinnam dzisiaj myśleć. Pijani pięćdziesięciolatkowie będą chcieli tańczyć. Będę czuła ich spocone ciało i oddech pełen alkoholu. Usłyszałam w podświadomości muzykę, która mnie czeka. Potrząsnęłam głową i puściłam cichutko Myslovitz: dzisiaj nie będzie już takiej okazji. O dwunastej pędzę do domu, wchodzę pod prysznic, rozkoszuję się tą chwilą, bo wiem, że zaraz założę maskę. W masce jest ciężko oddychać, a pod tym prysznicem czuję się całkiem wolna. Godzinę później wracam od fryzjera. Nie chciałam niczego specjalnego, bo loczki i błyszczące kiecunie już niedługo będę mogła podziwiać na innych. Mnie zależało na czymś innym. Jestem głodna. Jem całą czekoladę. Ubieram się w moją przepiękną sukienkę ala Marilyn Monroe, mama mnie maluje – ona robi to rewelacyjnie. Teraz jedziemy do pana młodego. Nie ma rady, czas na maskę. Przeglądam w głowie wszystkie dostępne rodzaje, na szczęście trochę ich jest. W końcu wybieram jedną, dość ładną, bardzo uśmiechniętą. Ode mnie zależy czy będzie pasować. Oddycham już nie po swojemu, a wychodząc z Mercedesa taty mam na sobie maskę. W środku rodzina. Jak miło. Trzeba się witać: cała gama nazwisk. Samulaki, Ignaczaki, Plesiaki. Z każdym po trzy buziaki: lewo, prawo, lewo. Maska leży idealnie, uśmiecham się miło. - Beatko! Jak ty wyrosłaś! Ano wyrosłam. Na stole pierwsze kieliszki wódki. Piją przed kościołem „dla rozluźnienia”. Moja siostra też pije. A ja rozmawiam z dawno niewidzianą kuzynką. Przyjeżdża orkiestra: serce trochę mi się łamie, gdy słyszę pierwsze uderzenia bębna. Ale wytrzymam, co to nie ja. Okazuje się, że orkiestra z kamerzystą muszą jechać pierwsi, ale do pani młodej nie znają drogi. Przybiega Grzesiek: - Pojedziesz Beatko z panami, prawda? Znasz drogę, byłaś już u niej? Pojedziesz, prawda? Prawda. Maska przecież pasuje. U Dominiki szopka na całego. Młodzi klęczą, rodzice udzielają błogosławieństwa, a babcie płaczą. W końcu idziemy do Kościoła. Kościółek jest mały, trochę bajkowy. Siadamy rodzinnie blisko, tuż za rodzicami. Teraz odpoczynek. Chwila na zdjęcie maski. Patrzę się na obraz nad ołtarzem i rozmyślam nad tymi kolorami. Są intensywne, trochę jakby ponade mną. Wpadam do środka. Wpadam w te kolory. Nie myślę o niczym innym. Nie myślę o Michale. Wcale nie myślę. Tylko kolory. Przerywam sobie na pierwszy list do Koryntian, bo uwielbiam ten moment. Nie jest czytany cały: żeby było krócej. Szkoda. „ I gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał…” Mam piętnaście lat, za dużo od siebie wymagam. Oczywiście, że nie myślę o Michale. Nawet przez chwilę. „Miłość cierpliwa jest, nie zazdrości…” - Co Bóg złączył człowiek niech nie rozdziela. Co by było gdyby tu był? Ale przecież nie myślę. U lala. Trzeba się śpieszyć, młodzi przy dźwiękach Mendelsona opuszczają świątynie, a ja jeszcze nie założyłam maski! Ustawiam się w gigantycznej kolejce składania życzeń. W ręku mam róże – ładna, biała róża. Podoba mi się. - Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia – mówię bezsensu, wszyscy tak mówią, nie wiedzą, co mówią, żeby powiedzieć, odklepać i trzy buziaki. Lewo, prawo, lewo. Przejeżdżamy wsie na światłach awaryjnych, trąbiąc niemiłosiernie. Przeszkodziło nam kilka szlabanów: podostawali flaszki i cukierki. Mama z siostrą rozmawiają o gościach, kto przyszedł w jakiej sukience, kto ile schudł, kto się zmienił, kto jest w ciąży. A ja się uśmiecham do siebie, bo w radiu słyszę Myslovitz „ A jednak” – myślę sobie. Na sali weselnej chwytam szampana. Młodzi rzucają kieliszki do tyłu, a potem tańczą na środku. Goście trzymając się za ręce w kółeczku, obtańcowują Grzesia z Dominiką. Jest miło. Tak jak miało być. W końcu orkiestra zaprasza do stołów, a tam: wszystko. Nie będę wyliczać, nie sposób. Przed tym jak rzucamy się na jedzenie „gorzką wódkę” słodzi para młoda siedząc na stole i całując się dziesięć sekund. Słyszę głos w mojej głowie „ Ja tak nigdy, ale to nigdy…” -Cichutko – odpowiadam sobie i głodna zaczynam jeść. Najpierw rosół, potem ziemniaki, frytki, kluski wszystkich rodzajów, sałatki, surówki, mięso, schaby, schaby z pieczarkami i serem, kotlety, zrazy, kurczak. Jest wszystko. Maska trzyma się świetnie. Orkiestra zaprasza do tańca, więc tańczę. Rzucam się w wir tego, czego nienawidzę. Biesiadna muzyka dudni w uszach, rani mnie od środka. Najpierw z tatą, potem z wujkiem, kolegą, kolegą tamtego kolegi. Teraz sama, w kółeczku z innymi, uśmiecham się, tańcuję, babci się podoba. - Ślicznie wyglądasz, Beatko – mówi mi, a ja jestem z siebie zadowolona. Taka śliczna, uśmiechnięta panienka. Znowu tańczę. Znowu jem. Tańczę. Jem. Tańczę. Jem. Koszmar trwa, ale mija szybko: już dochodzi jedenasta. „…..” Oj, coś poszło nie tak. Nie ten kawałek. Nie te słowa w piosence i maska trochę mi się odkleja. Czytam sms-a. - Michał znowu dzwonił, a ja odebrałam – pisze Ania. Drżę cała. Maska prawie mi spadła. Wychodzę za budynek i dzwonię. Słucham tego, co mi mówi. - Dlaczego nie odbierasz od niego telefonów? Przecież on cię kocha. Kazał mi powiedzieć żebyś odpisała, zadzwoniła -cokolwiek, Pyta się, co u Ciebie. Każde słowo przyjaciółki rozlewa się w moim żołądku jak ciepła ciecz. Zimno na dworze. Przypominam sobie noc, w którą Michał uczył mnie grać w piłkę. Pamiętam, że było wtedy bardzo ciepło. Ciepłe powietrze, jakaś radość z kosmosu. Biegł za mną. Pamiętam. A dzisiaj także jest noc, ale tak okrutnie inna. Jej zimne lodowate palce dotykają mojego policzka. Wracam na salę i próbuję tańczyć, ale znowu mi nie wychodzi. Wychodzę. - Aniu, zadzwoń do niego, dobrze? Zadzwoń do niego i powiedz, że strasznie za nim tęsknie. - Sama zadzwoń, spójrz, która jest godzina. On na pewno już śpi. Proszę ją trochę, ale wiem, że w końcu się zgodzi. Czekam chwilę za budynkiem, bez maski, z dwoma łzami na prawym policzku. - Ja również – dostaję od Michała smsa. Teraz zaczynam rozumieć, że nie mam siły tak tą noc rozegrać. Wracam na salę. Korzystam z tego, że stoły są puste i wszyscy tańczą. Wlewam do swojej szklanki kieliszek wódki taty, mamy i jakiegoś wujka. Wsypuję pięć kostek cukru i dodaję całą cytrynę. Odchylam szklankę szybko, machinalnie, od razu wszystko. Siadam z wrażenia, ale skutki są natychmiastowe: maska trzyma się twarzy idealnie. Lecę na parkiet, tańcuję, uśmiecham się, jem, tańcuję. Jak miło. - Ale udane masz Zdzisiek córki, panny jak się patrzy. Tata kiwa głową, a ja tańczę dalej, zamknięta gdzieś pomiędzy rzeczywistością. Wódka mnie uratowała! Nigdy niczego nie piłam… Tak dotrwałam do szóstej nad ranem. Wróciłam do domu, korzystając z tego, że nie ma rodziców zwymiotowałam wszystko wraz z całym bólem dzisiejszej nocy i padłam na łóżko. Następnego dnia były poprawiny, ale wiedziałam, że jestem za słaba. Nawet nie szukałam swojej maski, musiałam ją zostawić w łazience. Przeżyłam cztery godziny tańcowania, a potem ze zdjęciem Michała w dłoni ruszyłam do domu, płacząc sobie nie wiadomo dlaczego i nie wiadomo po co. - Jak było? Cudownie? Wybawiłaś się za wszystkie czasy? Należało Ci się w końcu trochę rozrywki! – Mówi kuzynka z drugiej strony rodziny.

Ja proszę o pisanie imion z wielkich liter, o korzystanie ze słownika chociaż trochę ;-). Kogo, czego nie ma "długopisu". I wiesz, w takich sprawach jak opowiadania nie znoszę skrótów typu "itd. itp." to w końcu nie podręcznik. Myślę, że masz na siebie pomysł, a opowiadanie jest ciekawe i z treścią. Pisz więcej, bo w końcu jak ktoś mądry powiedział: " Jedyny sposób by nie umrzeć, to albo zrobić coś, by inni mogli o tobie pisać, albo pisać o innych". Pokręciłam, ale sens ogólny pozostał :-)

No nieźle! Skąd ty bierzesz takie słowa? Bardzo mi się podoba i działa w dodatku twórczo. Już mam ochotę usiąśc i coś napisać, ale w końcu ile można. Lubię takie teksty: nieokreślone. Określac znaczy ograniczać - to moje motto jeśli nie życiowe, to na pewno pisarskie. I to właśnie w pisaniu jest fenomenalne. Piszesz "melodia wydobywająca wspomnienia" i dla każdego z nas, każdej osoby, która to czyta, te trzy słowa oznaczają coś innego. Są nieokreślone, nieograniczone, piękne.

Zwrócę uwagę na postać Antoniego - jest bardzo ciekawa. Podoba mi się ten obraz: artysta, lekkoduch, utalentowany, ale tak jakby mało ambitny. W taki sposób przedstawił się w mojej głowie. A także określenie, że coś może się korzeniami wrastać w rzeczywistość. Interesujący akapit związany z przyszłym wyglądem i przeznaczeniem rzeźby Jezusa.