pewna romantyczka

Czasem odzywa się we mnie Gdzieś utajona i podstępnie schowana Szczelnie przykryta codziennymi sprawami I zagłuszona przyziemnymi potrzebami I tylko czasem Od wielkiego dzwonu... Odzywa się we mnie Ta wzmożona potrzeba Prawdziwej miłości Chęć realnego uczucia Tak wielkiego i wreszcie spełnionego Odbierającego oddech, myśli i wyostrzającego zmysły Szybko muszę ją czymś zagłuszyć Zająć się czymś innym Nie dać jej dojść do głosu Wcisnąć jej knebel w usta Zatopić w wannie Uśpić ją na święty nigdy By nie uwierała mnie za mocno Po czym znów wrócić Do mego bezpiecznego, Odartego z prawdziwych emocji świata...