Maciej Korżel

Mam w sobie potrzebę prostych przyjemności… nawet nie – przyjemności: doznań. Fizyczne zmęczenie. Cisza wśród drzew, wiatru, wody, ptaków; odgłosy życia, które są ciszą i którego nie muszę przez tych kilka chwil rozumieć. Odwiedzić szczyt, który mnie powita miejscem na spożycie chleba i wypicie wody. Ujrzeć przestrzeń, która mi coś powie nie mówiąc nic. Coś, co pojmę, gdy już stamtąd odejdę, choć przeczuwam teraz. Zapomnieć o pustym wydrążonym drzewie, którym teraz jestem. Wypełnić umysł światem prostym i czytelnym.

spoko, niektórzy tak mają :-)

Przestałem walczyć ze sobą, z materią, walić głową w mur. Bo ten mur stoi, jak stał. Odwracam się. Szukam przestrzeni i oddechu w płucach. Przez chwilę położę się pod drzewem; założę ręce pod głowę, uśmiechnę się do siebie. Będę obserwował liście i Słońce między nimi, ruch wiatru i jego szept. I tak przez kilka dni. Potem wstanę. Znajdę kostur i wyruszę, znowu z sercem na dłoni. I cóż, że niczego się nie nauczyłem? Dalej to ja. Kocham siebie.