Paweł Dexemoon

Gdzie jesteś, gdzie się skryłaś? Nie ma Cie... Czy jeszcze oddychasz?, czy jeszcze się nie narodziłaś? Jesteś, wiem... Czy będziesz? choć namiastką tego czym chciałbym byś była? Czy... nie ma Cie. Czy postarasz się, żyć tak, jak nas śmierć nauczyła? Śpisz? ja też, śnie piękny sen. Czy wytłumaczysz całemu światu jak nisko upadam szukając? Nie, bo Cie nie ma. Czy wykrzyczysz mi w twarz, że na prawdę źle się stało? Nie, bo błądzisz w snach... Czy pesymizm mój zabijesz? pomożesz odbić się od dna? Nie, bo chce by tak było... Kiedy w końcu uśmiechnę się, i zabije swój strach? Chyba nigdy... bo serce się wykrwawiło. Wiec po co wciąż wierze że jesteś, że czekasz? Na pewno wierze? nie wiem już sam... Więc wole ciągle w zapomnienie uciekać, Śpię szczęśliwie wierząc, bo mam cie tylko w snach.

hmm, popracuje, dzięki za uwagę a co do przekazu rzeczywiście właśnie tak było, "Autor" miał okropny mętlik w głowie :) a co do banałów, też samymi banałami można stworzyć coś pięknego ale jak słusznie zauważyłeś warsztat jest słabiutki, nie od razu Kraków zbudowano :) mam nadzieje że kolejne wiersze bardziej przypadną do gustu. Pozdrawiam serdecznie

Mój debiut na tym forum :) proszę o surową ocenę. Byłem tak daleko od siebie, Ukradłem swoje skarby, Odnalazłem wreszcie ciebie, Byśmy razem na dno upadli. Zmoczyłem się łzami gorzkimi, By odnaleźć wreszcie swe serce, Bo tu, chyba nikt nie zawinił, Sam ciągle tworze swoje nieszczęście. Lecz jestem radosny mimo wszystko, I wierze w siebie tak bardzo głęboko, Że nawet gdy odejdzie ode mnie ta nicość, Ja będę osamotnionym. razem z tobą. Jeśli nadejdzie taka pora, Że nienawiść zobaczę w twych oczach, Z miłością w sercu skonam, By nowe życie rozpocząć. Nakreślę nową drogę, Nieznane lasy chętnie odwiedzę, Mimo że wiem że zmienić nic nie mogę, Bo każda ścieżka prowadzi do ciebie.