aleksandra weronika

tymczasem Ciebie jeszcze nie ma tymczasem istniejesz tylko w marzeniach tymczasem rysuję Ciebie nieśmiało tymczasem czekam aby się stało by obrazek w mych snach powstały niewyraźny i wciąż zamazany stał się prawdą przez miłość utkaną biciem serca ukształtowaną niech się rozprysną ciemności wreszcie cień rzucające na nasze szczęście i jasny promień przyniesie Ciebie spełniając moje skryte pragnienie tymczasem... będę na Ciebie czekać tymczasem szkice będę kreślić tymczasem rysować będę nieśmiało tymczasem czekać będę ... by w końcu się stało.

Bardzo dziękuję za opinię i przepraszam za błąd ,poprawię się...kiedyś.

odgłos skrzydeł wzbijających się do nieba po nadzieję,której duszy trzeba po marzenia w brudzie życia zagubione i po wiarę że nie wszystko jest stracone jęk żałosny się wyrywa ziemi z pod stup nie ubywa silna jakaś moc piekielna trzyma w jarzmie nieugięta przypalając ciało żarem łamiąc skrzydła swym ciężarem dusi zaciskając palce wygrywa w nierównej walce białe skrzydła krwią spływają z krwią łzy bólu się mieszają anioł poległ nie poleci ognia w duszy swej nie wznieci ubabrany w zgniłej ziemi porzucony bez nadziei