Krzysztof Matusiak

Czekałem lata na normalność życia , Chwile bez lęku pośród dłoni Twoich , Teraz już mogę wyjść miła z ukrycia , Pozbyć się swojej ciężkiej zbytnio zbroi . Była balastem , co w głębinę ciągnął , Ciemnej natury , w czas drzemała w środku , Była torturą , wierną i ogromną , Ty jesteś życiem , skrą ognistą , słodką . Zrzuciłem zbroję kiedym pojął wreszcie , Jak piękne życie i codzienność nasza , Zrzuciłem zbroję , nie chcę żyć w areszcie , Swojego lęku . Myśli które straszą ! Zrzuciłem zbroję , idą dni spokojne , Pewności marzeń , dróg do celu – domu , Zyskałem pewność , siły swe ogromne , I nie ma lęku , nie ma bać się komu ! I cieszy serce Twojej dłoni tchnienie , Włosów pieszczota , kiedy w mojej dłoni , I cieszy pewność , jaka jest w marzeniu , I pocałunek na Twej miła skroni . I cieszy podróż , każda która razem , Gdy obok siebie idziemy do przodu , Gdy drobne rzeczy , oraz rzeczy z gazem , Ważne ogromnie , jednak nie są modą . Gdy każda chwila daje wartość sobą , Spokojne słowa , czasem trudne może , Lecz jesteś przy mnie , ja też jestem z Tobą , Będzie więc lepiej , nigdy więcej gorzej .