Przemek Warsicki

rozbitek statku wieczności na życia tratwie dryfujący po oceanie cierpienia i bólu co on zrobił? został tylko sam sam dla siebie płacz?jego łzy toną bez powrotnie w słonej wodzie w głębinach ludzkich spraw nie znajduje pomocnej dłoni szum wody dookoła niczym ludzki głos rozmowa własnych spaw szum dookoła, on umiera z pragnienia

Świat, okryty całunem spowalnie swe ruchy, pustą brukową aleją księżyc samotnie spaceruje dlaczego opuścił gwiazdy? Szuka, tej jednej, tej która spadła kilka jakiś słów pustych, niemo wykrzyczanych bursztynowe łzy fontanny rozlane na policzku jej nie ma wrócił do siebie całun już blednie