Kamila Hanna Libera

Że raz wystarczy tylko wylać łez potoki, To będzie morze, a w morzu utoniesz I nie da już rady ratować człowieka, Co pił z kielicha czarne wino życia; Zbyt wcześnie ten trunek bycie mi podało, Zbyt wielki wpływ to na mnie miało; A w kilku aktach ty mnie uzdrowiłeś, Na chwilę gra smutku zwiesiła kurtynę; To, aby potem kazać płacić więcej, Aby przez kontrastu wiedzę dostrzec własną nędzę; I tylko czasem znów widzę przed sobą Donkiszockie wiatraki i Marysie białe I gdyby choć móc myśleć o swych skrzydłach wielkich, Że to one powodem udręki, Lecz przecież jestem - jak myśl ta bolesna, Zwykłym człowiekiem - zwyczajnym zupełnie.