romekpopiolek

upadlem na ziemie tak nagle nagi jak rajski lisc ptaki smacznie jeszcze spaly obudzil je moj krzyk otwarlem zmeczone zielone oczy krew trysnela z nich drzewa skladly mi niskie poklony jakbym krolem byl wchlanialem wszystko co swiete i nedzne dzielac tasujac jak mistrz otwarlem przed wami kosmiczne przestrzenie a wyscie zbili z drewna krzyz odszedlem wiec cichy pusty milczacy zniknolem jak nocy cien zabralem ze soba kwiat tesknoty zebraczy kij i psia wiez

od dluszej juz chwili poszukuje tego ktory zna odpowidz chcialbym choc lyk boskiej samowiedzy by poczuc zrozumiec rozmyslam niestety samotnie jalowo niebespieczenstwo w oczach mej corki stawiamy opor Razem jestesmy niepokonani