M. Kulpa

Zapomniałem wstawić się, to niedorzeczne wciąż oblizywać obce kobiety. Niewybaczalne nie pamiętać imienia, chociażby trzech początkowych liter. Bo ja widuję prawdziwe kobiety, przechowuję je w gałgańskich folderach. Tak już jest z trupami. tak bywa ze świętą pamięcią

Nie mam pojęcia, Czy dobrze zrozumiałam? czy Czy to "M" to mea? Nie, to moje imię.

Tej nocy otworzyłem okno i zobaczyłem Judytę poskręcaną w rulonik grudniowej mgły. Na twarzy miała grymas przeszywającej pewności, jak gdybym to ja właśnie leżał jej na dłoni. Helofernes odchodził zdumieniem, z jego ust jak z hangaru odlatywały ptaki – bogatki, żurawie i jaskółki. Sąsiadki otworzyły okno, wywęszyły lato zwinięte w kłębek dymu z mojego papierosa. Spytały o gatunek ptaka. Odpowiedziałem wzrokiem stojącej za mną kobiety, potwierdzając kiwnąłem głową ściętego białka z oczu Helofernesa.

Nie mam pojęcia,

Posiąść kobietę, posiadać regularnie. Co wieczór wzwodzić nowe mosty, nasłuchiwać wiatru. A pokuta? Zapomniałaś. Całowanie stóp nie wystarczy. Jakąniekolwiek, każdego ranka, kiedy najsmaczniej. Zostały spalone, wydmuchane. Siedem warunków, przypomnij. Gilgotanie w okolicach jąder, coś jeszcze?