Kanonier słów

- Boże nie do piekła! I nie do Ciebie! Chce na ziemie! - Jesteś aniołem, lecz zbuntowanym, dlaczego mam Ci dać szanse? Dla mnie jesteś skorumpowany, Masz skrzydła lecz czarne jak kruk, Nie chodzisz w białej sutannie lecz masz modny metalowy strój. Dlaczego mam cie zesłać na ludzką ziemie? - Bo tu jest nudno! A w piekle smutno! Boże chce na ziemie! - No nie wiem, nie wiem, Chodź może i tak? Będziesz narzędziem, misje ci dam: Będziesz aniołem stróżem, jak się sprawdzisz to dobrze ci wróżę, Ale jak nawalisz to ześlę cie tam gdzie smutno i ponuro, gdzie nie ma dyskotek i mody, Ale najgorsze jest to, że w ogóle nie ma swobody. Godzisz się na to? - Zaopiekuje się tym kolesiem! Będzie czuł się jak w siódmym niebie! Ześlij mnie już na ziemie! Wiedział Bóg, że anioł nie nawali, Bo pałał miłością do studentki Natalii. Zesłał więc go na ziemię, psikusa robiąc diabłu, a miłości spełniającą nadzieję.

myślę, że nic nie zrozumiałeś ale dzięki za wizytę...

dzie wuszka dziękuję Ci bardzo, tylko już skończ z tym panem... ;-) dzięki!

Ocean słów niespokojnych dziś wylał ze swych brzegów, Deszczów nie zatrzymał nawet Bóg i po powodzi nie mamy już niczego. Niewinny został tylko pies, Ale i on wracać nie ma już gdzie, Jego budę zabrał sztorm i zostało kochane psisko bez domu swojego. Ocean słów niespokojnych dziś wylał ze swych brzegów, Dzieląc jedną wyspę na pół, I oddalając krańce gdzieś daleko. Wszystko jest na pół i pewność tylko jedna, Nikt nie będzie dobrze się czuć, Na tym bezkresie oceanu spokojnego. Szkoda już marnować słów, Wystrzelały się armaty, Została tylko cisza i czas, By po wojnie budować nowe światy.

chyba sobie portale pomyliłeś... takie coś to bardziej by pasowało jakbyś sobie napisał w profilu na naszej klasie, a nie na portalu poetyckim. Pozdrawiam,

bardzo dobry wiersz! smutny bo smutny ale prawdę ukazuję, gratuluje tekstu.

Życie nie ma scenariusza, nie istnieje przeznaczenie. Wszystkie błędy jakie popełniamy to nasza wina i kolejno brzemię. Pytamy często dlaczego? Ale przecież nikt nie wie, głuche to pytanie jak pień po drzewie. Pytamy jednak stale, chcąc wyrzucić tym pytaniem całe swoje żale. Pretensje mamy do wszystkiego: do Boga, do świata, do ludzi... Nie widzimy jednak tego, że sami jesteśmy głusi.

ujdzie, nie najgorszy wierszyk :)