polcia_b

Wchodząc w czarną dziurę smutków Idę długą ścieżką rozdrapanych ran Zmagam się z wiatrem przygnębienia Próbując raz po raz wynurzyć się z morza własnych łez To jest moja szara rzeczywistość Której głaz przygniata mnie do ziemi Co dzień coś we mnie umiera Co dzień zaglądam do swojej studni rozpaczy I tak idę bez końca Idę bez celu Na końcu długiej drogi Znajdę może choć iskierkę szczęścia