Mazak

Czarny Kot ociera się o nogę impuls biegnie aż po szyję stąpa dłoń po kręgach zwinnie koniec drogi kark się kończy chwila trwogi Stara szafa trwa spokojnie Czerń skrywjąc znakomicie Uwypukla swą głuchotę Kwili dziecię,kończy życie Wrota drewnem utworzone rąbek cienia uchyliwszy pył ofiarują uroczyście Na martwote, pot i zgliszcze ...:)

Formy wymagnie szkielka przydanie plaszcza weneckiego którego poszycie odech wchłonie strach skrywa Manufakura słowa to co przebrzmiało odziać od nowa