Zuza Hofman

Jestem na dnie mojej własnej nieograniczonej rozpaczy… Cóż z tego, że słońce świeci rozkosznie, A ptaki śpiewają pieśń wesołą- W moim sercu pada deszcz ognisty Raniąc mnie bezlitośnie. Przepadła szansa. Choć tak długo na nią czekałam… Myślałam, że będzie przepięknie, Że mżawka szczęścia skropi nasze głowy, Uwierzyłam w cud, Byłam naiwna. Władca przypadków to najgorszy prześladowca… Teraz stoję przed złowrogo śmiejącym się Losem, Teraz moknę na deszczu własnych łez Słyszę jedną tragiczną myśl: Już Cię nigdy nie zobaczę!