Antystoik Liryczny

Jutro wyjeżdżam. Pożegnanie. Już mnie nie będzie, przykro mi. Znów się udam na wygnanie, Które trwa większość moich dni. Trudno napisać, co się czuje, Kiedy konieczność goni z domu, I rzeczywistość nie maluje Żadnych na przyszłość miłych tonów. Głośno, krzykliwie, niezawiśle Widzę Cię w mojej młodej głowie. Jesteś wszystkim, o czym myślę, Słodka kochanko, mój Krakowie.

Chętnie usłyszałbym jakieś konkretne zarzuty ;)

Przy naftowym lampy żarze Widzę przeminione twarze Wielkich mistrzów, których darzę Sentymentem ponad miarę. Przy dębowym blacie siedzę I przelewam w papier wiedzę. Bezlitosne tryby śledzę, Kiedy mielą to, w co wierzę... Opraw skóra świeci w mroku Blask do ksiąg tuli się boku Sięgam - wstrzymuję się w pół kroku Kiedy pomnę swą sól w oku. Na perkalu siedząc kręgach Koniec pióra ostrzę w zębach. Społeczeństwo czeka w mękach Porcji oka danej w szkiełkach. Ojciec mój patrzy ze ściany Na nim - mundur krwią oblany. Wiecznym piórę pójdę w tany! Idzie gęsie w inkaust wylany. Wieszcze - wieszczą! Taka rola. Ale to nie wieszczby pora... Przecież po to weny zmora By się stała ludu wola. Księżyc zerka przez zasłony, W kątach błyszczą światła tony. Wnet rozdźwięczą ranne dzwony A ja nie mam - ani strony! Wstaje letni ranek parny. Troski noc - to zbytek marny. Trudno, ludziom będę dalej karny! Napiszę im wiersz. Utylitarny. Wieszczyli wieszcze - taka była rola..! Tylko żal, że to już nie serca pora...

Polemika ze stoikami. Człowiek, który żyje logiką i spokojem Osiągnąwszy najwyższą cnotę Kosztem własnych namiętności, uczuć i pragnień W każdym swoim działaniu konsekwentny W każdym spokojny, racjonalny Zawsze W wyniku podjętej decyzji osiągnie perfekcyjne zrównoważone zero. A, jak uczy chemia (choć trudna) W reakcji o entalpii zero Nie ma efektu wizualnego. Jak uczy fizyka (choć nudna) Gdy siły F oddziałowujące na dane ciało Równoważą się, nie dzieje się nic. Jak uczy algebra (choć nienawistna) Cyfra razy zero daje zero. Cyfra plus zero daje constans. Cyfra minus zero też. A dzielić przez zero nie da się. Ja, miotając się i marząc i kochając Będąc niedoskonałym, ludzkim Nie rozkładając na czynniki pierwsze Lecz żyjąc i działając, spontaniczne Robiąc błędy, nurzając się w wir Burzliwych reakcji Skomplikowanych oddziaływań sił Pogmatwanych działań z wielką liczbą niewiadomych Zawsze Ale to zawsze otrzymuję plus.

Epitafium połączone z refleksją na temat twórczości ukochanego poety. Mnóstwo nawiązań do jego twórczości i kilka dosłownych cytatów, uprzedzam. Europa się wędzi niby łosoś królewski A ty, miast zagrać, zatrzaskujesz wieko Kiedy zapadła największa potrzeba Na arcydzieła misternej semantyki Odszedłeś tam, skąd wyciągałeś innych: Katarzynę i Cromwella i Baczyńskiego I Norwida i Lutra i Wysockich ( rosyjskiego, I tego polskiego), i Podbipiętę, choć fikcyjny. Subtelną siecią retoryki Którą wcześniej zdążyłem się zachwycić (bo trudno nie zapiać) Sprawiłeś, iż odżyli w myślach ludzi Którym przypadkiem dałeś nadzieję Na lepsze jutro i na kres Szkarłatnej zawieruchy w której Miejsca nie było dla korony. Odżyli przeszli w umysłach współczesnych, Aby wychwalać Twój kunszt Sieci słów i myśli tworzących obraz Wyjęty jakby z zamierzchłych wieków Jakbyś na żywo obserwował zamyślonego Cezara z notatką “Galia est omnis…” Na biurku oświetlonym kagankiem. I ujrzałeś na blacie, na skrawku pergaminu Drugie dno, i trzecie i czwarte I piątą stronę medalu przemilczaną W dziełach historyków. Chwiejnym krokiem wkraczając W czwarty krąg wystawiłeś je na światło Bohaterskiej relatywnej szczerości. Filozofią wzgardziłeś jeszcze za życia I słusznie, bo i po co nurzać Się w mętnych odmętach Źródła Które jest ludzkim niezrozumieniem Samych siebie, rozumiejąc ich, wbrew nim Przez analogię, obserwację Ludzkich dramatów – historycznych. Huraganów wielkich wodzów, o których Wyśpiewałeś, że byli ludźmi, jak i Ty Byłeś. I jak my jesteśmy. Gdy runą Mury, których końca Już nikt nie czeka, Odczytawszy Twe ostrzeżenie Zza wiecznego spoczynku My, monumentu Twoich prób Wierni i zaciekli fanatycy, Wyśpiewamy pod oknami Krakowskich Kamienic: “Czym żeśmy marni Zasłużyli na to…”